جالب است بدانید که قدیم‌ها با توجه به سبک زندگی و شرایط ایمنی جاده‌ها و نبود وسایل حمل‌ونقل‌عمومی، مردم کمتر سفر می‌رفتند و اغلب سفرها به قصد زیارت بود. مثلاً برای مردم تهران قدیم سفر به امامزاده داود(ع) و حرم حضرت عبدالعظیم(ع) به اندازه یک سفر چند روزه زمان می‌برد؛ سفرهایی که هرکدام آداب ویژه و خاصی داشتند.
«جعفر شهری» در جلد سوم کتاب «طهران قدیم» در این‌باره می‌نویسد: «افرادی که قصد زیارت حضرت عبدالعظیم(ع) داشتند از روزها جلوتر مقدمه چینی می‌کردند. سواره‌روها که معمولاً مردها و جوان‌ها بودند وسایل سفر از قبیل غذاو چای و فرش و لوازم حاجت را فراهم و برای روزی که معین می‌کردند از طویله حاج رزاق، مال‌دار پشت گارماشین الاغ‌هایی را انتخاب کرده، پیش کرایه‌اش را می‌دادند. صبح زود دسته‌جمعی سوار می‌شدند و تفریح کنان و خوش‌وبش‌گویان نزدیک ظهر به یکی از باغ‌های حضرت‌عبدالعظیم(ع) یا یکی از صحن‌های حرم می‌رسیدند. با سپردن الاغ‌ها به کارونسرادارهای اطراف بازار و مال نگهدارها روز را مطابق ذوق به پایان رسانده و نزدیک نماز عصر راه مراجعت گرفته و بعد از چراغ روشن به شهر می‌رسیدند.»
معمولاً این افراد خر را برای یک روز اجاره کرده بودند تا بعد از عبور از مسیری معلوم آن را به صاحبش بازگردانند. دسته دیگر هم افرادی بودند که خر را از «یحیی مرده شو» بیرون دروازه تا حرم حضرت عبدالعظیم(ع) اجاره می‌کردند. شهری در بخش دیگری می‌نویسد: «افرادی که برای زیارت چند روزه یا برای رفع خستگی و استخوان سبک کردن راهی زیارت و حرم عبدالعظیم(ع) می‌شدند معمولاً نمی‌خواستند الاغ را اسیر خود کنند. به همین دلیل خر را فقط تا حرم کرایه می‌کردند.»
