امامزاده داوود در میان دره های سبز، در ۶ کیلومتری توچال و ۱۵ کیلومتری فرحزاد واقع است. این امامزاده در ارتفاع ۲۶۰۰ متری از سطح دریا می‌باشد.
شهرت اصلی امامزاده داوود، به خاطر مسیر سخت و کوهستانی آن است. زمانی فقط با کمک قاطرچی ها می شد این راه را طی کرد. حتی الان هم که مسیر راحت و آسفالته ای برای رسیدن به امامزاده کشیده شده، در انتهای مسیر ماشین رو، حداقل یک ربع باید سر بالایی تندی را پیاده رفت. مسیر کوهستانی و سخت امامزاده داوود، البته باعث دو چندان شدن لذت زیارت هم می شد و برای همین بود که یکی از نذرهای رایج در تهران قدیم، نذر زیارت امامزاده داوود بود.
در قدیم اهالی تهران برای زیارت امامزاده داوود، معمولا شب را در فرحزاد می‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همین قاطرچی‌ها به امامزاده می‌رفتند. این امر اختصاص به طبقه خاصی هم نداشت و تقریبا همه زوار این کار را می‌کردند؛ مثلا در «روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه» آمده که ناصرالدین شاه روز دوشنبه ۱۷ محرم ۱۳۰۶ قمری را در فرحزاد گذراند تا روز بعد به زیارت امامزاده داوود برود. فرحزاد که آب و هوایی فوق‌العاده خوش دارد، آن قدر برای تهرانی ها جذاب بوده که برای آن ضرب‌المثل هم بسازند: «تا بگویی ف، من رفته‌ام فرحزاد.»
زیارت امامزاده داوود، از زمان قاجاریه به یکی از عادات تهرانی ها تبدیل شد. طوری که ناصرالدین شاه قاجار، در قریه خوش آب و هوای شهرستانک که بسیار به این امامزاده نزدیک است، قصری ساخت تا بعد از زیارت، در آنجا استراحت بکنند.
در گذشته بقعه امامزاده داود از بنای سنگی مشتمل بر صحن و طاق نماهای کم عمق در اطراف و حرم و ایوان کوچکی در جنوب آن تشکیل می شد و گنبدی سبز رنگ داشت. وجود درختان بید بسیار کهن حکایت از بناهای قبل از صفویه دارد.
بنای اولیه این امامزاده سال ها پیش بر اثر سیلی بنیان کن از بین رفت و بنای فعلی که از ساقه گنبد بلند و گنبدی نوک تیز با دو گل دسته تشکیل شده است، بعدها جایگزین بنای اولیه شد. حرم هشت ضلعی کنونی و سرداب زیر آن در زمان فتحعلی شاه قاجار به جای بنای قدیمی که یقیناً برج ساده سنگی بود، ساخته شد. درهای شمال و شرق حرم نیز به زمان فتحعلی شاه قاجار باز می گردد. در وسط حرم، ضریحی زیبا وجود دارد. وجود مرقد در داخل سرداب تنها منحصر به همین امامزاده است. نسبت امامزاده بر اساس زیارت نامه بقعه به امام زین العابدین (ع) می رسد.
اطراف امامزاده داوود پر است از مسافرخانه ها و کاسب های دستفروش. هم به علت سختی راه و هم به خاطر آب و هوای خوش این منطقه، شب ماندن در مسافرخانه های اطراف امامزاده کاملا مرسوم است. علاوه بر مسافرخانه ها، امامزاده داوود به بازارش هم شهرت دارد. توی این بازار، هر چیزی که فکرش را بکنید می‌شود پیدا کرد؛ از خوراکی های عصر پدربزرگ ها تا کیف و سینی منقش به تصویر جومونگ؛ یک‌جور همنشینی سنت و مدرنیته.
برای رفتن به این زیارتگاه دو مسیر وجود دارد که یکی از راه فرحزاد که راهی خاکی و حدود ۱۵ کیلومتر است و دیگری که جاده آسفالته و حدود ۲۵ کیلومتر که این راه از بزرگراه نیایش به سمت شهران می باشد.
