حدود نیم قرن پیش در قلب تهران دو بازارچه مهم وجود داشت. انتهای کوچه نصیرالدوله به سمت کوچه سرتخت و کوچه میرزا محمود وزیر و گذر عزتالدوله به ۲بازارچه میرسید.
یکی از این بازارچهها حمام نواب و دیگری بازارچه امامزاده یحیی(ع) بود. در دل این بازارچهها مغازههای مختلفی برای رفع نیازهای اولیه اهالی موجود بود. مغازههایی که صاحبان آن اغلب قناری داشتند و سر صبح اغلب مغازهداران بعد از آب و جارو کردن حجره خودشان قفس قناریها را در بیرون از مغازه آویزان میکردند.
در میان این دو بازارچه، بازارچه نواب از بازارهای زیبا و پرمشتری تهران قدیم محسوب میشد. بازاری که در دل آن مغازههای درجه یکی مثل حلیمپزی، کبابی و لبنیاتی وجود داشت که همگی از برندهای معروف تهران بودند. قنادی حاج علیاکبر جنب حمام نواب یکی از این مغازهها بود.
این قنادی یکی از بهترین قنادیهای تهران محسوب میشد که در آن ۲نوع شیرینی ایرانی و فرنگی به مشتریها عرضه میشد. البته در آن زمان در تهران قنادیهایی مثل معیلی، بهار و… بودند که شیرینیهای خوبی مثل کیک رولت، نان برنجی و نان نخودچی و باقلوا را به مشتریها ارائه میدادند.
اما حکایت قنادی حاج علیاکبر طراحی زیبای داخلی مغازه بود. از دیگر ویژگیهای این شیرینیفروشی نزدیکی کارگاه پخت به مغازه بود که تمام مراحل پخت آن را هر رهگذری که از کوچه عبور میکرد به راحتی میتوانست ببیند. بخش جالبتر ماجرای شیرینیفروشی حاج علیاکبر قرار دادن شیرینی روی میز برای استفاده افراد کم درآمد و بیبضاعت بود و حتی شبهای عید از طرف همین قنادی جعبههای شیرینی به خانه نیازمندان ارسال میشد.
