یکی از رسوم جالب مردم تهران قدیم که عموماً در قهوهخانهها اجرا میشد مراسم لنگبندان بود؛ رسمی که شاگردان پس از سالها پادویی و دود چراغ خوردن در محضر استادکاران به مرحله استادی میرسیدند و برای اعلام این موفقیت جشن ویژهای را برپا میکردند. لنگبندان جشنی بود که در آن شاگردی به استادی میرسید. مثل نان درآر نانوایی که شاطر میشد و بخیه کش که به پیشکاری میرسید و همینطور هر شاگردی در حرفهای کهترفیع مقام یافته استاد شده و این چنان بود که چون در کار خود و بالاتر آنکه استادی آن کار بود وارد میشد از طرف استادش که موقعیت او را پذیرفته و در آن قبولش کرده بود برایش مجلس جشنترتیب میداد؛ البته به خرج شاگرد.
در این جشن که استادان دیگر دعوت بودند پس از صرف شربت و چای و چپق استاد برمیخواست و دست شاگرد را میگرفت و لنگی را که به علامت استادی در کمر داشت باز میکرد و به کمر شاگرد میبست و «مبارک باد» میگفت. با توزیع شیرینی کام مهمانان شیرین میشد و از آن ساعت شاگرد، استاد میشد.