کتاب «۱۳حکایت شیرین از طهران» تألیف «فرزانه نیکروح متین» با مقدمه «داریوش شهبازی» به بیان برخی رویدادهای اجتماعی در تهران میپردازد. عناوین حکایتهای این کتاب عبارتند از «خیابانی به درازای تاریخ تهران»، «داستان پلیس در تهران»، «سرشناسترین گربه تهران»، «از دیزی تا اسلامبولی پلو»، «خرافه، بختگشای دختران»، «تب گرامافون»، «نخستین بنای مرتفع تهران»، «شکارگاهی به نام تهران»، «ارج و قرب گل نزد تهرانیها»، «ورود اتومبیل به دارالخلافه»، «تفریح و سرگرمی تهرانیها»، «مجازاتهای عجیب و غریب» و «سیزده روایت کوتاه».
در مقدمه کتاب درباره تاریخچه تهران براساس اسناد مکتوب میخوانیم: «به سال ۴۶۳ قمری نخستین بار نام طهران در کتاب تاریخ بغدادی با ذکری از ابوعبدالله محمدبن حماد تهرانی رازی (در گذشته۲۶۱ یا ۲۷۱ قمری)، محدث قرن سوم هجری فرزند نامدارآبادی تهران ثبت شد و از نعمت آب فراوان و خاک حاصلخیزش رفتهرفته توسعه یافت و آباد شد. ابنبلخی در کتاب فارسنامه به سال ۵۰۰ تا ۵۱۰ قمری از انار مرغوب تهران یاد کرده است.»
نویسنده درباره محتوی کتاب در پیشگفتار آن مینویسد: «در این کتاب سعی کردهام که با توجه به سابقه ۳ سال کار در مطبوعات درباره طهران قدیم طی گردآوریهای اسناد، گزارشهای میدانی، مصاحبه و گفتوگو با افراد مشهور و صاحبنام در این عرصهـ چه از میان رفتگان و چه بازماندگانـ سیزده حکایت در یک جلد جمعآوری کنم.» در فصل نخست که حکایت اول نام دارد درباره بزرگترین خیابان تهران آمده است: «اگر نیویورک به خیابان والاستریت، پاریس به خیابان شانزهلیزه، استانبول به خیابان استقلال و سنپترزبورگ به خیابان نوسکیاش مینازد، تهران باید به خیابان ولیعصر(عج) که لقب طولانیترین خیابان خاورمیانه را یدک میکشد، بنازد.»
