در دوره ناصر الدین شاه به دلیل افزایش جمعیت شهر تهران نیاز به گسترش پیدا کرد، بر همین اساس محیط شهر جدید به نوزده کیلومتر رسید و مساحت آن چهار برابر فزونی یافت. حدود شهر تهران در آن دوره به شرح زیر است:
حد شمالی: خیابان انقلاب (از میدان انقلاب تا میدان امام حسین(ع))
حد غربی: خیابان کارگر (از میدان انقلاب تا میدان راهآهن)
حد جنوبی: خیابان شوش (از میدان راهآهن تا میدان شوش)
حد شرقی: خیابان هفده شهریور (از میدان شوش تا میدان امام حسین(ع))
دروازه های جدیدی که ایجاد شد به قرار زیر است:
در شمال: دروازه یوسفآباد ــ دروازه دولت ــ دروازه شمیران
در غرب: دروازه باغشاه ــ دروازه قزوین ــ دروازه گمرک
در جنوب: دروازه خانیآباد ــ دروازه غار ــ دروازه حضرت عبدالعظیم
در شرق: دروازه خراسان ــ دروازه دولاب ــ دروازۀ دوشانتپه
