سالهای زیادی است که در کشورهای مختلف از روشهای متفاوتی برای افزایش کیفیت و سرعت خدمات اتوبوسها استفاده می‌شود. که از آن جمله می‌توان به روشهایی چون اختصاص خطوط ویژه به اتوبوسها و دادن اولویت به اتوبوس و . . . اشاره کرد. روش اتوبوسهای تندرو(BRT) تلفیقی ازهمه روشهایی است که تاکنون برای افزایش سرعت اتوبوسها استفاده شده است. سامانه تندرو یک روش مدرن در مدیریت ترافیک به شمار می‌آید که به عنوان تجربه‌ای موفق در بسیاری از کلان شهرهای دنیا از جمله آمریکای جنوبی و شانگهای به اجرا درآمده است. پیمودن سریع مسیر، زمان انتظار کوتاه و در دسترس بودن و دیگر امکانات رفاهی لحاظ شده در طراحی اتوبوس، از جمله مزایای سامانه تندرو به شمار می‌رود تقاضای روزافزون مسافرین سامانه تندرو، مدیران و دست‌اندرکاران را ترغیب به توسعه این خطوط در شهر تهران کرده است. و بی شک برای طراحی بهتر خطوط جدید، می‌بایست به اشکالات و عیوب خطوط موجود از دیدگاههای مختلف پی برد و در رفع آنها کوشید. نظرسنجی ها از اقشار مختلف مردم که به نوعی از این خطوط استفاده می‌کنند یا متأثر هستند، نشان می دهد اکثریت شهروندان از این سامانه رضایت داشته و در سفرهای درون شهری از اتوبوسهای تندرو استفاده می کنند. مهمترین شاخصهٔ این اتوبوسها وجوی دربهای اتوبوس در سمت چپ است.
بعد از انجام مطالعات اولیه سامانه اتوبوس تندرو که در ابتدای کار «بی‌آرتی» خوانده می‌شد در خط ویژه دو طرفه‌ای که به وسیله نرده از خیابان اصلی جدا گشته بود و در وسط خیابان آزادی تا میدان انقلاب و از آنجا تا میدان فردوسی و بعد تا میدان امام حسین و بعد از آن تا چهارراه تهرانپارس در ۲۶ ایستگاه ایجاد شده بود آغاز به کار نمود.در ابتدای امر ایستگاهها در کنار مسیر قرار داشتند و اتوبوسهای «راست در» در این مسیر فعالیت می‌کردند.از ابتدا قرار بود که مانند سایر کشورهایی که در آن سامانه تندرو موجود است ایستگاههای بخصوصی در وسط مسیر ایجاد شده و اتوبوسهایی که به همین منظور طراحی و تولید شده بودند و به اتوبوس «چپ در» معروف هستند، در این مسیر به حمل مسافر اقدام کنند.اما قبل از انجام این مهم، به طور موقتی مسافران در کنار مسیر منتظر می‌ماندند.در پی یک حادثه و تصادف یک اتوبوس روند احداث ایستگاهها تسریع گشت.
